Toen Michelangelo zijn vijf-en-een-halve meter hoge blok marmer geleverd kreeg -en wat zal die flitsbezorger gevloekt hebben- wist hij: mijn meesterwerk, dé David, zit er al in. Ik hoef slechts weg te hakken wat het niet is, en het kunstwerk zal verschijnen.
Zo ook Andries Tunru. Blijmoedig en voortvarend beitelt hij weg wat er niet toe doet. Hij breekt het soms eeuwenoude gesteente open en hakt, sjort en zaagt tot niets anders dan de kern overblijft. Niet met beitels en hamers, maar met de gereedschappen die hij zo goed beheerst: messcherpe grappen, bruisende verhalen en verbluffende improvisaties.
